هر بار با دوستم صحبت می کنم، شروع میکنه به درد دل. که اشتباهات گذشته ی والدینش باعث شده نتونه به جایگاه مناسبی که می خواسته برسه. و هر بار باید براش توضیح بدم که من و تو نمیتونیم قضاوت کنیم اون در چه شرایطی چنین تصمیماتی گرفته. مادرم هم گاهی سرنوشتش رو متاثر از رفتار یا انتخاب های مادرش میدونه. و من.
من که هر روز به خودم یادآوری میکنم باید مسئولیت خیلی از اتفاقات زندگی رو بپذیرم. از دیگران انتظاری نداشته باشم و نگاهم فقط به خودم باشه. من هم گاهی به غلط یا درست ناکامی هام رو گردن دیگران میندازم. بعد به خودم نهیب میزنم که چه فایده از یافتن مقصر وقتی اشتباهش رو نپذیره یا فرصتی برای جبران نباشه. و بعد مصمم تر از قبل برای لحظه ی بعدم برنامه میریزم و قدم برمیدارم. من تمام توانم رو به کار میگیرم. تا روزی به جرات بگم:
و دخترم تو نباید مادرت رو مقصر بدونی. من تمام تلاشم رو کردم.
درباره این سایت